گروهبندی ژنوتیپ‌های مختلف جو با استفاده از نشانگرهای مولکولی، مورفولوژیک و انتقال مجدد ماده خشک به دانه تحت شرایط تنش کمبود آب

     در مناطق خشک و نیمه خشک، دسترسی به آب در زمان های حساس رشد گیاهان مهمترین عامل محدودکننده عملکرد اقتصادی می­باشد. تحمل تنش آبی در یک ژنوتیپ گیاهی به برخی از ویژگی­های فیزیولوژیک و مورفولوژیک آن، از جمله صفات موثر در پایداری عملکرد و انتقال مجدد ماده خشک در شرایط تنش خشکی بستگی دارد. در مطالعه حاضر 26 لاین به­همراه 14رقم جو پاییزه، از نظر صفت فیزیولوژیک انتقال مجدد ماده خشک (مقدار، کارایی و سهم انتقال مجدد) و برخی صفات مورفولوژیک مورد ارزیابی قرار گرفتند. مقایسه میانگین بین ژنوتیپ­ها از لحاظ صفات مربوط به انتقال مجدد ماده خشک از ساقه و پدانکل به دانه نشان داد که رقم صحرا و جو لخت چامیکو بیشترین و لاین‌های Dari-friz88-A-3، Dari-friz88-A-8، Dari-friz88-A-6 و دایتون کمترین میزان انتقال مجدد ماده خشک از ساقه به دانه را در زمان پر شدن دانه دارا بودند. بیشترین عملکرد دانه در هر سه سطح تنش متعلق به لاین F-A3-3 بود. این لاین از وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله و میزان، کارایی و سهم انتقال مجدد ماده خشک پدانکل و ساقه بالایی برخوردار بود. همچنین، با به­کارگیری نشانگرهای AFLP، ISSR و RAPD ارزیابی ژنوتیپی صورت گرفت. ژنوتیپ­ها در 4 دسته با ضرایب تشابه متنوعی از 33/0 تا 958/0 دسته­بندی شدند. لاین­های F-ERB-84-11 و F-A3-3 کمترین و لاین Dari-friz-A-8 و جو لخت آلاندا بیشترین فاصله ژنتیکی را از یکدیگر دارا بودند. نتایج نشان داد که نشانگر AFLP بیشترین کارایی را در تعیین پلی­مورفیسم و تنوع ژنتیکی بین ژنوتیپ­ها دارا می­باشد.